در خطبه هفتاد و یکم نهج‌البلاغه آمده است:
در خطبه هفتاد و یکم نهج‌البلاغه، امیرالمؤمنین با بیانی کوبنده اهل عراق را به‌دلیل بی‌وفایی، ناتوانی در درک حقیقت و کوتاهی در همراهی با حق سرزنش می‌کند و آن‌ها را به کسی تشبیه می‌کند که نعمت بزرگ علم و هدایت را تباه ساخته است.
در خطبه چهل و پنجم نهج‌البلاغه آمده است:
در خطبه چهل و پنجم نهج‌البلاغه، امیرالمؤمنین علی (ع) با بیانی عمیق و نورانی بر ضرورت ستایش پروردگار تأکید می‌فرمایند؛ پروردگاری که رحمتش پایان‌ناپذیر، آمرزشش فراگیر و نعمت‌هایش همواره جاری است.
